کاملاً مشخص بود که پرونده دیدار دو تیم تراکتور- پرسپولیس در یکشانزدهم نهایی رقابتهای جام حذفی کشور بهسادگی بسته نخواهد شد. بیشک، اما بعد از مدتها تماشاگران، هواداران و دوستداران فوتبال یک نبرد جذاب و صدالبته پراسترس را شاهد بودند. مصافی که حساسیت و جذابیت آن بعد از گل تساوی پرسپولیس به اوج خود رسید، اما استرس تمام بازی یک طرف و استرس زمانی که تکتک نفرات دو تیم برای زدن ضربه پنالتی پشت توپ قرار گرفتند هم یک طرف.
هیچ کس نمیدانست داستان قرار است چه زمانی به نقطه پایان برسد. هیچ یک از طرفین قصد کوتاه آمدن نداشتند. پیام نیازمند خیلی زود نشان داد تراکتور برای عبور از سد او در ضربات پنالتی کار سادهای ندارد. بیرو هم با وجود آنکه نیمی از محبوبیت خود را طی یکی، دو سال اخیر از دست داده، ثابت کرد نمیتوان او را نادیده گرفت و انکار کرد. با هر توپی که وارد دروازه طرفین میشد یا توسط گلرها مهار میشد، صدای تپش قلب آنها که در ورزشگاه ایستاده شاهد این نبرد سهمگین بودند را میشد شنید. صدایی کاملاً متفاوت از آنچه که از ساعتها قبل از شروع بازی در یادگار امام تبریز طنینانداز شده بود و عرق شرم روی پیشانی افراد حاضر در ورزشگاه نشانده بود.
کار به جایی رسید که دیگر همه به یکدیگر نگاه میکردند و از خود میپرسیدند که حال باید چه کرد؟ تراکتور در وقتهای اضافه ۱۰ نفره شده بود، به همین دلیل به جای یازدهمین بازیکن، نوبت بیرانوند بود برای ضربه زدن به توپ و سپس همتایش درون چهارچوب دروازه پرسپولیس. اما هر دو گلر هم ضرباتشان به گل تبدیل شده بود و حالا کمتر کسی میدانست که داستان باید از اول شروع شود، چراکه این اتفاق هرگز در فوتبال ایران رخ نداده بود و به همین دلیل حتی بسیاری یا نمیدانستند یا فراموش کرده بودند که همه چیز باید از اول شروع شود. شروعی که برای تراکتور برخلاف مرتبه قبل خوب بود و برای پرسپولیس به معنای پایان کارش در این فصل از رقابتهای حذفی کشور.
تراکتور بعد از یک نبرد طولانی و دشوار و پشت سر گذاشتن لحظاتی دراماتیک در ضیافت پنالتیها با حساب ۸ بر ۷ بازی را برد. تبریزیها، اما برخلاف نتیجه بازی، اخلاق را در این دیدار حساس واگذار کردند. دیداری که البته با نگاهی به واکنش برخی کارشناسان داوری خارجی نتیجهاش میتوانست متفاوت از آنچه که رقم خورد تمام شود، اگر داور به اشتباه برای تراکتور خطا نمیگرفت تا تیم میزبان با استفاده از آن از روی ضربه ایستگاهی به گل برسد یا اگر حداقل آخرین پنالتی را بار دیگر تکرار میکرد و حرکت زودهنگام بیرانوند قبل از ضربه کنعانیزادگان به توپ را نادیده نمیگرفت.
نکته تلخ این بازی، اما نه اشتباهات مهلک داوری که رفتار تأسفبار تماشاگران منتسب به تیم میزبان بود که از ساعتها قبل بازی با توهینهای رکیک و شرمآور آغاز شد و حتی اسطورهها و پیشکسوتانی، چون کریم باقری و افشین پیروانی را هم از قلم نینداختند. رفتاری زننده که جذابیت این بازی را تحتالشعاع قرار داد.
امروز و روزهای بعد میتوانست فرصتی باشد برای زیر ذرهبین گذاشتن بازی خوب امیرحسین حسینزاده، مهاجم جوان تراکتور که با استارتهای سرعتی و حرکات تند و تیزش بارها و بارها خط دفاع پرسپولیس را آزرد یا تحلیل و تمجید از نمایش دیدنی پیام نیازمند که نشان داد میتواند جانشین خوبی برای بیرو باشد و بیرانوندی که ثابت کرد اگرچه محبوبیتش طی دو سال اخیر تنزل پیدا کرده، اما عملکرد خوبش انکارناپذیر است. با این حال صدحیف که بیش از نمایش دیدنی بازیکنان دو تیم چه در جریان بازی و چه ضیافت پنالتیها، رفتار ناشایست هواداران دو تیم علیالخصوص تراکتور میزبان بود که به چشم آمد. فحاشیهای بیپایانی که گویا جزئی از بازی بود و در عین ناباوری هیچ یک از اعضای تیم میزبان اقدامی برای کاهش این حجم از این فحاشیها نکردند. بدتر اینکه در پایان بازی خداداد با لحنی که بیشتر به تمسخر میماند از پیروانی و پرسپولیسیها عذرخواهی کرد بابت فحاشیها و پیروانی هم در حرکتی که از او بعید بود، وعده بازی در تهران را داد: «پیشاپیش از فحاشی در تهران از خداداد عذرخواهی میکنم.»
